Buiten het ziekenhuis staat Albert, de laborant, op me te wachten. Vorige week zondag hebben we samen een tocht gemaakt naar het dorp Bomassa ongeveer 140 km van Pokola op het drielandenpunt van Congo, Cameroen en de Centraal Afrikaanse Republiek. Onderweg bezochten we kleine gezondheidsposten om kennis te maken met verpleegkundigen en verloskundigen die ogenschijnlijk zeer gemotiveerd met minimale middelen proberen zorg te verlenen. In Bomassa kregen we een rondleiding door het dorpshoofd door het dorp. Vlak buiten het dorp bezochten we een klein meer in het nationale park waar we twee wilde buffels aantroffen die een bad namen. Het was mooi om de beesten van slecht enkele tientallen meters afstand te zien ploeteren in het in de het ondiepe water. Toen we terugkwamen in het dorp bleek dat daar net 15 minuten geleden een groep olifanten was langsgekomen. Een spoor van afgerukte bladeren overtuigde me toen ik twijfelde of ik het dorpshoofd goed verstond. Helaas waren ze niet meer te achterhalen.
Vandaag neemt Albert me mee Pokola in om samen te kijken of we ergens tandpasta kunnen krijgen en om het dorp wat te verkennen.
Na enige tijd zoeken heb ik bijna alle winkels en in het voorbijgaan zeker 30 kerken gezien (er schijnen er in Pokola in totaal zo’n 40 te zijn). Veel is er niet te krijgen in de winkeltjes bij de markt maar uiteindelijk vinden we zowaar een tube tandpasta. Door de economische crisis werken de werknemers van het houtbedrijf maar 50% en krijgen dus ook maar 50% salaris. Dat heeft volgens Albert nogal een uitwerking gehad op de koopkracht in Pokola en ook de ondernemers in het dorp hebben hun activiteiten op een laag pitje moeten zetten. We drinken samen bier in een bar bij de markt. Bier is er altijd. Vooral ook tijdens een crisis. Als we teruglopen is het donker. We komen we langs een open veldje waar muziek klinkt. Er wordt fanatiek op djembe’s geroffeld en als we dichterbij komen blijken er tientallen mensen aan het dansen te zijn. Het is echt volkomen donker en het enige licht dat zien mogelijk maakt komt van enkele mobiele telefoons waarvan de schermverlichting als zaklamp wordt gebruikt. Ik heb behoorlijk wat verschillende culturen zien dansen maar dit is weer iets nieuws voor me. Het dansen draait hier letterlijk om een ding: Alleen het gebied tussen de navel en de bovenbenen beweegt in een onnavolgbaar ritme waar ze in Latijns-Amerika nog veel van kunnen leren. Als we een uurtje later verder lopen naar het ziekenhuis komen we een optocht van jonge mannen tegen die lekker agressief rondschreeuwen of een soort liederen zingen. Ik kan het niet helemaal thuisbrengen. Het blijken de worstelaars te zijn die een partij aankondigen en publiek proberen mee te lokken naar de arena in een van de cafés. Natuurlijk volgen we de stoet en het wordt nog een mooie lange avond.
